4-februari-2020-wereldkankerdag

‘Kanker draag je niet alléén’. Ik lees die woorden en ze raken mij in mijn hart omdat ze mij een verhaal vertellen. Een persoonlijk verhaal dat verweven is met het verhaal van drie sterke vrouwen. Dit verhaal begon 10 jaar geleden.

Ik was 28 jaar, net hersteld van ‘Hodgkin Lymfoom’ en bezig met het terugkeren naar mijn werk als consultant. Ik worstelde op mijn werk. Ik zag er weer gezond uit aan de buitenkant, maar van binnen voelde ik mij nog niet beter. Wat was er gebeurd en hoe had de kanker mijn leven veranderd? Ik keek anders naar mijn werk en collega’s, alsof ik andere ogen had gekregen. Alles voelde anders, maar wat er zich in mijn hoofd afspeelde kon ik niet in woorden uitdrukken.

Ik ben een beelddenker en was al voor mijn ziekte, naast mijn werk, bezig met films maken. Ik besloot mijn passie te volgen en fulltime filmmaker te worden en een documentaire te maken over herstellen na genezing van kanker. Ik wilde de film snel maken om mijn eigen gevoel als herstellende ‘ex-kankerpatiënt’ mee te nemen tijdens het filmen. Waar je soms als filmmaker afstand neemt, stond ik mij nu juist toe om er empathisch volop bij betrokken te raken. Ik wilde samen met drie vrouwen die ik een jaar lang mocht volgen voor de film, de roller coaster van emoties ervaren tijdens het eerste jaar van hun herstel na genezing van kanker. Ik wilde dat gevoel van die rollercoaster aan emoties verbeelden in de film.

Het werd een intense reis, maar ook een avontuur van ruim drie jaar. Ik ontmoette als eerste Josje Hamel. Een sterke vrouw met vier kinderen. Josje woonde in Groningen en ik reisde al snel dat jaar regelmatig van Amsterdam naar Groningen. Het klikte gelijk tussen ons. Josje deelde, met zoveel openheid en talent voor taal, haar pijn, vreugde, verdriet en acceptatie met mij. Zij gaf de rollercoaster van emoties tijdens het herstellen na kanker woorden en die raakten niet alleen mij maar ook zoveel anderen die dit meemaken diep door het her- en erkennen.

Marit ontmoette ik via het Herstel-en-Balansprogramma in Amsterdam. Zij was toen 28 jaar en ik voelde tijdens onze ontmoetingen veel herkenning, zoals het verlies van je onbevangenheid en de worsteling op het werk bij het terugkeren na een periode van ziekte. De kracht die Marit vond in haar mooie familie en vrienden om haar heen ontroerden mij en sleepte mij mee in haar belevingswereld van herstel.

Leila mocht ik ontmoeten via Stichting Mammarosa die in 12 talen informatie en voorlichting over borstkanker geeft aan vrouwen. Leila is een bijzonder krachtige vrouw die zweeft tussen verschillende landen en culturen en door de kanker ook haar thuisbasis verliest. De manier waarop Leila met veel wijsheid kracht put uit haar geloof, maar ook door zich in te zetten voor andere vrouwen, vond ik een bijzondere en een verrijkende ervaring.

Mijn weg kruiste die van de drie vrouwen uit de film op het pad van ziekte en herstel en wij zullen door gezamenlijk begrip altijd verbonden blijven. Het is nu 2020 en tijd om de film een plek te geven, zodat iedereen de film kan bekijken. Wij willen dit gevoel delen met iedereen om de verbondenheid zo groot mogelijk te maken.

Josje doet dit ook al met haar prachtige inloophuis voor (ex)-kankerpatiënten en hun naasten, het Hamelhuys. We organiseren samen op 28 februari 2020 om 16.00 uur een persoonlijke filmvertoning met aansluitend een diner bij het Hamelhuys in Groningen. We kijken ernaar uit om na de film met elkaar in gesprek te gaan. Iedereen is van harte welkom en het diner is uiteraard niet verplicht.

Aanmelden per e-mail: broos@broosdoc.nlof info@hamelhuys.nl (met vermelding van wel of geen diner).